เนื้อเพลง ลมหนาวสาวครวญ ผ่องศรี วรนุช

 ยามย่าง เข้าสู่
เขตฤดู ฝนพรำ..
ตกกระหน่ำเสียจน พร่าง พราว
ฝน ก็พรมซ้ำลม ก็หนาว
ยิ่ง คิดสาว เปลี่ยวใจ

..ยามเมื่อสาย ฝนพรำ ลงมา..
ท้องฟ้า คงมัว และมืดไป..
มองแล้วเรายิ่ง เศร้า ฤทัย..
ยามหนาวไม่มีใคร ประคอง..

ครวญคร่ำพร่ำบ่น
ยามเมื่อฝน พร่าง พราว..
จิตยิ่งผ่าวนึกถึงคู่ ครอง..
ครั้นเมื่อเรา เคล้าคู่ อยู่สอง..
ไม่ คิด หมอง หม่นเลย..


ลม ยิ่งหนาว สาวก็ ยิ่งตรม
ขื่นขม ระทมไร้คู่ เชย..
ครวญ ถึงคำที่ร่ำ ภิเปรย..
เธอได้เคยรำพันจาก ใจ..

ถึงแม้ จะมี..
ผ้าห่มกันหนาว ร้าว ราน
หรือ..จะต้านความหนาวข้างใน..
ดัง เหมือนมีเธอคู่ ฤทัย..
คง จะไม่มาอาวรณ์..

ยามย่างเข้าสู่ เขตฤดู ฝน พรำ
ตกกระหน่ำเสียจน เปียก ปอน
หนาวหัวใจได้ แต่กอดหมอน..
เฝ้า ทอดถอนอุรา..

คอย..ให้ฝน หายพรำ คงนาน
สะท้าน ฤทัยไม่สร่างซา
ลม ฝนเย็น กระเซ็น พัดมา
ใครหนอที่จะมา อุ่นไอ...

.....

อาลัย ผ่องศรี วรนุช